مقدمه و هدف: خودآسیب رسانی تعمدی بیانگر تخریب عمدی بافتِ سالم بدن، بدون قصد خودکشی است. با توجه به افزایش فزایندة نرخ رفتارهای خودآسیب زای غیرمنتهی به خودکشی در میان نوجوانان، تحلیل نظام دارِ عوامل خطر و مراقبتی معطوف بر چنین رفتارهایی، نیازمند دسترسی به ابزارهایی است که از مشخصه های فنی روایی و پایایی برخوردار باشند. بر این اساس، مطالعه حاضر با هدف تحلیل ویژگی های روان سنجی نسخة کوتاه سیاهة غربالگری خودآسیب زنی برای نوجوانان انجام شد. روش: در این مطالعه پیمایشی، 300 نوجوان تیزهوش شهر کاشان که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند، به نسخة کوتاه سیاهة غربالگری خودآسیب زنی برای نوجوانان (کیم و همکاران، 2022)، مقیاس افسردگی، اضطراب و تنیدگی (لوی باند و لوی باند، 1995) و مقیاس رضایت از زندگی (دینر، ایمونس، لارسن و گریفین، 1985)، پاسخ دادند. یافته ها: نتایج روش آماری تحلیل عاملی تأییدی از ساختار تک عاملی مفروض نسخة کوتاه سیاهة غربالگری خودآسیب زنی برای نوجوانان، حمایت کرد. مدل اندازه گیری تک عاملی، برازش مطلوبی با داده ها نشان داد. همچنین نسخة کوتاه سیاهة غربالگری خودآسیب زنی برای نوجوانان، از همسانی درونی خوبی برخوردار بود (89/0=α). علاوه بر این، همبستگی مثبت و معنادار خودآسیب زنی با مقیاس های اضطراب (31/0)، افسردگی (36/0) و استرس (34/0) و همبستگی منفی و معنادار خودآسیب زنی با رضامندی از زندگی (29/0-)، شواهد قابل دفاعی را در حمایت از روایی ملاکی نسخة کوتاه سیاهة غربالگری خودآسیب زنی برای نوجوانان فراهم آورد. نتیجه گیری: در مجموع نتایج نشان داد که نسخه کوتاه سیاهة غربالگری خودآسیب زنی برای نوجوانان برای غربالگری رفتارهای خودآسیب زا در میان نوجوانان، از روایی و پایایی برخوردار است.

در این پژوهش، نقش تعدیلگر حمایت اجتماعی ناشی از منبع خانواده در رابطه والدگری توانمندساز و رفتارهای خودآسیب زای تحصیلی در نوجوانان آزمون شده است. در این پژوهش همبستگی، از جامعه آماری دانش آموزان دورۀ متوسطه دوم در منطقه 11 آموزش و پرورش شهر تهران در سال تحصیلی 1402-1401، 230 نوجوان در فاصله سنی 16 تا 18 سال (با میانگین سنی 17/10 و انحراف استاندارد 0/59) به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. مشارکت­ کنندگان، ابزارهای سنجش مقیاس والدگری توانمند-محور (جک و همکاران، 2018)، مقیاس چندبعدی حمایت اجتماعی ادراک شده (زیمت و همکاران، 1988) و پرسشنامه رفتارهای بازدارنده سلامت تحصیلی (صالح زاده و همکاران، 1396الف) را تکمیل کردند. در این پژوهش، برای تجزیه و تحلیل داده ها از روشهای آماری همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون سلسله­ مراتبی و از بسته آماری SPSS استفاده شده است. نتایج روش آماری تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی با تأکید بر معناداری آماری اثر تعاملی والدگری توانمند-محور و حمایت اجتماعی ناشی از منبع خانواده، موافق با مدل اثرات ضربه گیرانه استرس، از نقش تعدیلگر حمایت اجتماعی در رابطۀ میان والدگری توانمند-محور با رفتارهای خودآسیب زای تحصیلی شامل درماندگی آموخته شده، اجتناب از کمک طلبی ، اهمال کاری تحصیلی، اجتناب از تلاش و کمال گرایی غیرانطباقی، به طور تجربی حمایت کرد. در این پژوهش، شواهد حمایتگر مدل علّی تعدیلگری حمایت اجتماعی ناشی از منبع خانواده در رابطه والدگری توانمند-محور و رفتارهای خودآسیب زای تحصیلی نشان داد که تلاش برای فهم ویژگیهای کارکردی بافت والدگری در پیش بینی رفتارهای خودآسیب زای تحصیلی در یادگیرندگان در بستر اطلاعاتی، تجارب حمایتی در رابطه والد ـ نوجوان، معنا می یابد.

مقدمه: ارزیابی و واکاوی مشکلات دوره نوجوانی دارای اهمیت بسیار است. یکی از رفتارهایی که سبب نگرانی های عمومی درباره سلامت نوجوان شده است، رفتارهای خودآسیب رسان است. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان همه گیری رفتارهای خودآسیب رسان نوجوانان دختر و پسر و کارکردهای این نوع رفتارها انجام شد. روش: پژوهش حاضر از نوع توصیفی بود. جامعه ی پژوهشی شامل کلیه ی نوجوانان 15 تا 18 ساله ی شهر سنندج در سال 99-1398 بود که از این میان نمونه ای با حجم 1334 نفر (686 دختر و 648 پسر) با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده مقیاس رفتارها و کارکردهای خودجرحی کلونسکی و گلن بود. برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی، مجذور خی و آزمون تی مستقل و نرم افزار SPSS نسخه 25 استفاده گردید. یافته ها: نرخ همه گیری رفتارهای خودآسیب رسان در میان دختران و پسران به ترتیب 9/6 و 7/1 درصد بود. الگوی رفتارهای خودآسیب رسان دختران نسبت به پسران غیرقابل مشاهده تر (0/009

مقدمه: در جوانان و نوجوانان رفتارهای خودآسیب رسان دیده می شود. هدف از انجام این پژوهش، تعیین میزان اثر بخشی رفتار درمانی دیالکتیکی بر کاهش رفتارهای خودآسیب رسان سربازان دارای سابقه خودزنی در یک واحد نظامی بود. روش بررسی: این مطالعه نیمه آزمایشی و از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه همراه با مرحله پیگیری بود. جهت نمونه گیری، از بین سربازان دارای سابقه خودآسیبی، تعداد 20 نفر به عنوان نمونه آماری به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند و پس از انجام بررسی های اولیه توسط پژوهشگر در خصوص دارا بودن معیارهای ورود به پژوهش، جهت شرکت در تحقیق انتخاب گردیدند. از پرسشنامه رفتارهای خودآسیبی گراتز جهت جمع آوری اطلاعات در پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. بعد از اجرای پیش آزمون، گروه آزمایش تحت درمان برنامه رفتار درمانی دیالکتیکی به صورت گروهی قرار گرفت. این برنامه در 12 جلسه 90 دقیقه ای و هفته ای 2 جلسه اجرا شد. یافته ها: نتایج نشان داد که برنامه رفتار درمانی دیالکتیکی به روش گروهی بر کاهش رفتارهای خودآسیب رسان سربازان دارای سابقه خودزنی در یک واحد نظامی با سطح معنی داری 04/0p= مؤثر بود. همچنین رفتار درمانی دیالکتیک بر کاهش کارکردهای درون فردی و بین فردی رفتار های خودآسیب رسان سربازان دارای سابقه خودزنی مؤثر بود. بحث و نتیجه گیری: نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که برنامه رفتار درمانی دیالکتیک به روش گروهی بر کاهش رفتار های خودآسیب رسان در سربازان دارای سابقه خودزنی مؤثر است.

1زمینه: رفتارهای خود آسیب رسان  در بین نوجوانان به ویژه در ارتباط با فضای مجازی، در سال های اخیر شایع است و مشکلات متعددی را ایجاد کرده است؛ بنابراین بررسی این موضوع و تلاش برای ارتقای نوجوان، نیازمند درک جامع و عمیقی از رفتارهای خود آسیب رسان در فضای مجازی، متناسب با شرایط محیطی و فرهنگی هر کشور است. اگرچه در طول سال گذشته، افزایش رفتارهای خود آسیب رسان در فضای مجازی مورد توجه قرار گرفته است، اما تحقیقات بسیار کمی در مورد این موضوع حیاتی در ایران وجود دارد. هدف: پژوهش حاضر باهدف طراحی الگوی عوامل مؤثر بر رفتارهای خود آسیب رسان در فضای مجازی: یک مطالعه آمیخته اکتشافی انجام شد. روش: این پژوهش با رویکرد آمیخته (کمی و کیفی) و به شیوه اکتشافی در دو فاز انجام شده است. در فاز اول (بخش کیفی)، به منظور شناسایی رفتارهای خود آسیب رسان در فضای مجازی، از روش سه سویه سازی استفاده شد. جامعه آماری این بخش شامل خبرگان حوزه های درمان اختلال های روان شناختی ناشی از فضای مجازی، شامل روان شناسان، مشاوران و متخصصان مرتبط در سطح شهر تهران بود. نمونه گیری به روش هدفمند انجام شد و داده ها از طریق مصاحبه های نیمه ساختاریافته جمع آوری گردید. تجزیه وتحلیل داده های کیفی با استفاده از روش تحلیل مضمون انجام شد و نتایج حاصل برای طراحی ابزار اولیه (پرسش نامه) مورد استفاده قرار گرفت. در فاز دوم (بخش کمی)، ابزار طراحی شده بر اساس نتایج بخش کیفی شامل پرسش نامه ای با محوریت اطلاعات فردی و رفتارهای خود آسیب رسان در فضای مجازی بود که به صورت آنلاین در سراسر ایران توزیع شد. جامعه آماری این بخش شامل والدین، معلمان، مشاوران و متخصصان مرتبط با حوزه پژوهش بود. نمونه گیری به روش دردسترس انجام شد و پرسش نامه های 400 نفر از افراد نمونه پس از ارزیابی های اولیه برای تجزیه وتحلیل نهایی انتخاب شد. داده های بخش کمی با استفاده از روش تحلیل عاملی تأییدی و با کاربرد نرم افزار Smart PLS 3.8 مورد بررسی قرار گرفت. یافته ­ها: پژوهش حاضر نشان داد که رفتارهای خود آسیب رسان در فضای مجازی را می توان در دو مقوله اصلی دسته بندی کرد: عوامل فردی یا روان شناختی و عوامل اجتماعی.  در ادامه، نتایج تحلیل عاملی تأییدی که بر روی داده ها انجام شد، برازش مناسب مدل دو عاملی رفتارهای خود آسیب رسان در فضای مجازی را تأیید نمود. همچنین، همبستگی مثبت و معناداری بین ابعاد عوامل فردی/روان شناختی و عوامل اجتماعی رفتارهای خود آسیب رسان در فضای مجازی مشاهده گردید (05/0 > P) که نشان دهنده روایی هم زمان مناسب ابزار است. اعتبار ابزار نیز از طریق محاسبه آلفای کرونباخ برای هر دو عامل بالاتر از 7/0 به دست آمد که حاکی از قابلیت اعتماد مطلوب ابزار می باشد. نتیجه گیری: یافته های این پژوهش می تواند مبنایی برای شناسایی و  سنجش و مدیریت رفتارهای خود آسیب رسان در فضای مجازی در میان نوجوانان ایرانی و بهبود رفتارهای خود آسیب رسان در فضای مجازی در بین دختران متوسطه باشد.

اهداف: خودآسیب زنی غیرمنتهی به خودکشی در بین نوجوانان و بزرگسالان جوان، یک موضوع نگرانی اساسی تلقی می شود. سیاهه خودآسیب زنی اتاوا، ابزاری خودگزارشی است که از طریق اندازه گیری هم زمان کارکردها و ویژگی های اعتیادی رفتارهای خودآسیبی، سنجش جامعی از رفتار خودآسیب زنی غیرمنتهی به خودکشی فراهم می کند. بنابراین، این پژوهش با هدف تحلیل روان سنجی سیاهه خودآسیب زنی اتاوا کارکردها برای نوجوانان انجام شد. مواد و روش ها: در این پژوهش همبستگی، از جامعه آماری دانش آموزان تیزهوش دختر و پسر مقاطع متوسطه اول و دوم شهر ساوه، 350 نوجوان با استفاده از روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند و به سیاهه خودآسیب زنی اتاوا کارکردها، نسخه کوتاه سیاهه غربالگری خودآسیب زنی برای نوجوانان، مقیاس افسردگی، اضطراب و تنیدگی و پرسش نامه سرمایه روان شناختی پاسخ دادند. در این پژوهش به ترتیب از نسخه 18 و 20 SPSS و AMOS برای تحلیل داده ها با روش آماری تحلیل عاملی تاییدی استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل عاملی تاییدی همسو با نتایج مطالعات دیگر از ساختار عاملی مشتمل بر 4 عامل حمایت کرد. در این مدل، عامل ها با یکدیگر همبستگی معناداری داشتند (0/55 تا 0/75=r). نتایج تحلیل عاملی تاییدی، ساختار عاملی ویژگی های اعتیادی رفتارهای خودآسیب زنی را نیز تایید کرد. همه ماده ها، وزن های عاملی معناداری داشتند (0/42 تا 0/83). آلفای کرونباخ برای عامل های نظم بخشی عاطفی درونی، اثرگذاری اجتماعی، نظم بخشی عاطفی بیرونی و هیجان خواهی در مقیاس کارکردهای رفتار خودآسیب زنی به ترتیب برابر با 0/86، 0/87، 0/64 و 0/72 و برای مقیاس ویژگی های اعتیادی برابر با 0/87 بود. روایی همگرای مقیاس های کارکردها و ویژگی های اعتیادی رفتار خودآسیبی از طرق رابطه با نمرات در مقیاس های اضطراب، افسردگی، استرس و رفتارهای خودآسیبی تعمدی و همچنین عامل های سرمایه روان شناختی به دست آمد. نتیجه گیری: تحلیل روان سنجی مقیاس های کارکردها و ویژگی های اعتیادی رفتار خودآسیبی نشان داد سیاهه خودآسیب زنی اتاوا کارکردها، ابزار سنجشی روا و پایا برای موقعیت های پژوهشی و بالینی محسوب می شود.

زمینه و هدف: افراد تراجنسیتی دارای مشکلات عدیده اجتماعی و روانشناختی می باشند. هدف از این بررسی خطر خودکشی و رفتار خود آسیب رسان در بین افراد دارای اختلال تراجنسیتی بود.  روش کار: پژوهش حاضر از نوع توصیفی با روش مرور سیستماتیک بود. به منظور دسترسی به مطالعات مرتبط با هدف مطالعه، کلیدواژه های خودکشی، افکار خودکشی، رفتار خودکشی و آسیب به خود به همراه اختلالات جنسی، تراجنسیتی و ملال جنسی در پایگاه های داخلی؛ SID، Magiran، IranMedex و Irandoc و پایگاه های بین المللی؛ Google-Scholar، Medline، PubMed، Elsevier، ProQuest، Springer از تاریخ 15 بهمن تا تاریخ 15 اسفند 1401 مورد جستجو قرار گرفته شد، که پس از اعمال ملاک های ورود و خروج، از مطالعه 126 اولیه یافت شده، تعداد 15 مطالعه به صورت نهایی انتخاب شدند. یافته­ ها: از بررسی ادبیات پژوهشی مشخص شد که شیوع رفتار خود آسیب رسان و خودکشی گرا در میان افراد تراجنسیتی بیشتر از افراد همسو جنسیتی بود. همچنین تفاوت­های جنسیتی در شیوع رفتار خودآسیب رسان و خودکشی در افراد تراجنسیتی وجود دارد. به طوری که افراد تراجنسیتی مرد در معرض خطر بیشتری برای رفتار خود آسیبی و خودکشی قرار دارند. همین طور میزان اقدام به خودکشی در جوانان تراجنسیتی بیشتر از افراد میانسال می باشد. نتیجه­ گیری: می توان گفت که افراد تراجنسیتی در مقایسه با افراد همسو جنسیتی در معرض خطر بیشتری برای رفتار خود آسیب رسان و خودکشی هستند. بنابراین با شناخت عوامل خطر ساز و اقدامات پیشگیرانه در این زمینه می توان نرخ خودکشی را در این افراد کاهش داد.

هدف پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش سرشت عاطفی-هیجانی در رفتارهای خود آسیب رسان با میانجیگری آسیب های دوران کودکی انجام شد. مواد و روش ها روش پژوهش پژوهش حاضر توصیفی-همبستگی با رویکرد مدل یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش کلیه دانشجویان در سنین 18 تا 25 سال در شهر مشهد بودند که از این میان 630 نفر به شیوه نمونه گیری دردسترس انتخاب شد. آزمودنی ها به پرسشنامه های خودآسیب رسانی عمدی، سرشت عاطفی و هیجانی و آسیب های دوران کودکی پاسخ دادند. از مجموع 630 پرسشنامه توزیع شده 623 پرسشنامه واجد ملاک های لازم جهت تجزیه وتحلیل تشخیص داده شد. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه های خودآسیب رسانی عمدی، مقیاس ترکیبی سرشت عاطفی-هیجانی و آسیب های دوران کودکی بود. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و مدل یابی معادلات ساختاری تحلیل شدند. یافته ها نتایج نشان میدهند مدل مفهومی ارایه شده در پژوهش حاضر با داده های تجربی بدست آمده از نمونه آماری برازش مطلوبی دارد. سرشت عاطفی-هیجانی با رفتارهای خود آسیب رسان همبستگی معنادار داشتند. نتایج تحلیل مسیر نشان داد که آسیب های دوران کودکی در رابطه بین سرشت عاطفی-هیجانی با رفتارهای خود آسیب رسان نقش واسطه ای دارند نتیجه گیری درنظرگرفتن این متغیرها در زمینه ی پیشگیری، تشخیص و درمان رفتارهای خود آسیب رسان موثر است و سطح سلامت روانی را در جمعیت عمومی ارتقا میبخشد.

1زمینه و هدف: خودآسیب رسانی روشی نامناسب برای مقابله با مشکلات عاطفی، تنیدگی، خشم، و ناامیدی است. فراوانی انواع رفتارهای خودآسیب رسان در نوجوانی بیشتر از سایر دوره های زندگی است. پژوهش حاضر با هدف پیش بینی رفتارهای خودآسیب رسان در نوجوانان بر اساس سبک های دلبستگی، شفقت به خود، و تکانشگری انجام شد. روش: روش پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری شامل تمامی نوجوانان ایرانی دختر و پسر 12 تا 18 ساله در سامانه نوشتاری پیشگیری از بحران طی اردیبهشت تا خرداد 1403 بود که از این بین 161 نفر که ملاک های شرکت در پژوهش را دارا بودند به صورت غیرتصادفی و پیاپی انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل سیاهه خودگزارشی خود آسیب رسانی (کلونسکی و گلن، 2009)، مقیاس شفقت به خود (نف،2003)، پرسشنامه تکانشگری بارات (1959)، مقیاس دلبستگی (هازان و شیور، 1987) بود. داده ها از طریق تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی  با نرم افزارSPSS-26 تحلیل شدند. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که بین سبک دلبستگی ایمن و رفتارهای خودآسیب رسان رابطه منفی و معنادار بود (001.0 < p ، 72/0-r= ) و بین سبک دلبستگی ناایمن اجتنابی و رفتارهای خودآسیب رسان رابطه مثبت و معنادار بود (001.0 < p ، 43/0r= ). بین سبک دلبستگی ناایمن دوسوگرای اضطرابی و رفتارهای خودآسیب رسان رابطه مثبت و معنادار وجود دارد (001.0 < p ، 55/0r= ). همچنین رابطه بین شفقت به خود و رفتارهای خودآسیب رسان نیز منفی و معنادار بود (001.0 < p ، 61/0-r= ) و بین تکانشگری و رفتارهای خودآسیب رسان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (01.0 < p ، 19/0r= ). از سویی نتایج تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی نشان داد که متغیرهای سبک دلبستگی، شفقت به خود، و تکانشگری می توانند 55 درصد از تغییرات در رفتارهای خودآسیب رسان نوجوانان را به طور معناداری پیش بینی کنند. نتیجه گیری: سبک دلبستگی ایمن و شفقت به خود به عنوان عوامل محافظتی، و دلبستگی ناایمن و تکانشگری به عنوان عوامل خطر در خودآسیب رسانی نقش دارند. طراحی مداخلات خانواده محور برای تقویت دلبستگی ایمن، آموزش شفقت به خود، و مدیریت تکانشگری پیشنهاد می شود.

مقدمه رفتار های خودآسیب رسان در هر جامعه ای از موارد جدی تهدید کننده سلامت نوجوانان است که احتمال نتایج مخرب جسمی، روانشناختی و اجتماعی را برای فرد افزایش می دهد. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی آموزش یوگا مبتنی بر ذهن آگاهی و مدیریت خود بر رفتارهای خودآسیب رسان نوجوانان بود. روش کار روش پژوهش آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل همراه با مرحله پیگیری بود. در این پژوهش جامعه آماری دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر کرج در سال تحصیلی 1399-1398 بودند که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده تعداد 45 نفر از آنان در دو گروه آزمایش (هر گروه 15 دانش آموز) و یک گروه کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. گروه های آزمایش تحت آموزش یوگا مبتنی بر ذهن آگاهی (12 جلسه 90 دقیقه ای) و آموزش مدیریت خود (12 جلسه 90 دقیقه ای) قرار گرفتند؛ اما گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند. از سیاهه رفتارهای خودآسیب رسان کلونسکی و گلین (Glenn and Klonsky) به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار SPSS نسخه 24 در دو بخش توصیفی و استنباطی (تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بن فرونی) انجام پذیرفت. یافته ها نتایج نشان داد که هر دو مداخله به کار رفته در این پژوهش می توانند رفتارهای خودآسیب رسان را بهبود بخشند، اما آموزش مدیریت خود بر اساس نتایج آزمون تعقیبی بن فرونی، دارای تاثیر بیشتری بر بهبود رفتارهای خودآسیب رسان بود. نتیجه گیری بر اساس نتایج این پژوهش، آموزش یوگا مبتنی بر ذهن آگاهی و مدیریت خود مداخلات موثری در بهبود رفتارهای خودآسیب رسان هستند، اما تاثیر آموزش مدیریت خود بیشتر بود.